Opactwo Benedyktynów w Tyńcu

17 czerwca 2006

Zbliżał się koniec czerwca, czas ukończenie pisania przeze mnie pracy magisterskiej. Jej temat – “Zmienność litofacjalna wapieni jurajskich rejonu Tyńca i ich zastosowanie w klasztorze ojców Benedyktynów w Tyńcu” wymagał nie tylko skartowania i geologicznego ujęcia rejonu Tyńca, ale także dokładnego zwiedzenia obiektu ze wskazaniem wykorzystania kamienia w budowli. Tym razem był to już czwarty wyjazd w teren, lecz pierwszy do samego Opactwa.

Wcześnie rano zajechaliśmy na pętlę pod Salwator. Tam odnaleźliśmy autobus kursujący do Tyńca i udaliśmy się w okolice klasztoru. Pierwszą połowę dnia spędziliśmy w pobliskich pozostałościach po kamieniołomie w Piekarach, skąd mieliśmy doskonały widok na opactwo benedyktynów. Później dostaliśmy się na drugi brzeg Wisły już pod samo Opactwo i tam spędziliśmy parę godzin.

Wikipedia tak pisze o klasztorze: Opactwo, usytuowane na wapiennym wzgórzu nad Wisłą, ufundował najprawdopodobniej Kazimierz I Odnowiciel w 1044 r. Działo się to po kryzysie młodego państwa, wywołanym pogańskim buntem i czeskim najazdem. Benedyktyni mieli wspierać odbudowę państwa i Kościoła. Pierwszym opatem został Aaron.bW II połowie XI w. powstał zespół romańskich budowli – trójnawowa bazylika oraz zabudowania klasztorne. W XIV wieku opactwo uległo znacznemu zniszczeniu w wyniku ataku Czechów oraz Tatarów. W kolejnych wiekach następowały kilkakrotne przebudowy całego kompleksu, najpierw na styl gotycki w XV w. a następnie na barok i rokoko. Opactwo zostało zniszczone przez wojny w XVII wieku, lecz wkrótce znowu odbudowane i powiększone (m.in. o bibliotekę). Kolejne zniszczenie dotknęło zabudowania klasztorne w związku z zamienieniem ich na twierdzę konfederatów barskich. Odbudowy dokonał opat Florian Amand Janowski. W 1816 r. opactwo zostało zlikwidowane. W latach 1821-1826 kościół stanowił siedzibę biskupstwa tynieckiego z biskupem Grzegorzem Tomaszem Zieglerem na czele. Mnisi, dzięki inicjatywie belgijskiego benedyktyna Karola van Oosta, powrócili do Tyńca w 1939 r. a od 1947 r. odbudowywali podniszczony kompleks. W 1968 r. kościół św. Piotra i Pawła znowu stał się opactwem. W latach 1821-1826 kościół pełnił funkcję katedry diecezji tynieckiej.

Widok na opactwo od strony Piekar

Wapienna skała, na której osadzony jest kasztor

Brama wjazdowa do klasztoru